Επιμέλεια – Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος ανθρώπου το οποίο μικρές πιθανότητες έχει να συναντήσει κανείς τυχαία και να συζητήσει μαζί του, αν δεν το επιδιώξει. Το γεγονός λοιπόν ότι τον συνάντησα προχθές στην Αίγινα, στο “Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων“, λίγο μετά την Παχειά Ράχη, ήταν κάτι περισσότερο από τύχη. Ήταν επιλογή και ευλογία μαζί.

Πάει πολύς καιρός που ήθελα να ενημερωθώ, με προσωπική επαφή, για το έργο του. Ο αδελφός του Παναγιώτης, καλός μου φίλος από τον χώρο των φουσκωτών σκαφών, που έφυγε αναπάντεχα και άδικα από τη ζωή σε ηλικία πενήντα ετών, μου είχε μιλήσει πολλές φορές για τον Γιάννη.

“Αυτός είναι δοσμένος, ψυχή τε και σώματι, στα ανήμπορα ζώα“, μου έλεγε, και το πρόσωπό του φωτιζόταν θυμάμαι από υπερηφάνεια για τον αδελφό του.

Με την ευκαιρία λοιπόν ενός πρόσφατου ταξιδιού μας στην Αίγινα, χάρις στα εισιτήρια που μας διέθεσε η “Κοινοπραξία Πλοίων Σαρωνικού“, αναζήτησα τον Γιάννη Πουλόπουλο στο “κρυσφύγετό” του. Δυσκολεύτηκα, για να είμαι ειλικρινής, λίγο να εντοπίσω τις εγκαταστάσεις καθώς η σήμανση περιορίζεται στην πόλη της Αίγινας. Πολλοί Αιγινήτες όμως είναι ενημερωμένοι για το έργο που γίνεται στο “Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων” και έτσι σε δέκα λεπτά της ώρας φθάσαμε εκεί με το παπί και ανοίξαμε τη συρόμενη πόρτα της εισόδου. Ρωτώντας πας στην Πόλη δεν λένε;

Η συνέχεια δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Ανάμεσα σε πληγωμένους πελεκάνους, αετούς, γύπες, φλαμίνγκο, τσακάλια, αγριόχοιρους, αλεπούδες και πελαργούς η αφήγηση του Γιάννη ακούγεται σαν ένα όμορφο παραμύθι βγαλμένο απ’ τον παράδεισο. “Από παιδί ασχολιόμουν με τον μικρόκοσμο των ζώων“, λέει ο Γιάννης, και συνεχίζει:

“Παρατηρούσα τα μυρμήγκια και τις αράχνες και τάϊζα κρυφά τις γάτες και τους σκύλους που είχαν κτυπήσει άκαρδοι άνθρωποι. Αν και σπούδασα Γεωπονική, η πτυχιακή μου εργασία είχε σαν θέμα την αναπαραγωγή ανάπηρων πελαργών σε αιχμαλωσία. Το 1985 γεννήθηκε το πρώτο πελαργάκι στην Ελλάδα από ανάπηρους γονείς. Μια ιστορία που μ’αρέσει να θυμάμαι γιατί την ίδια εποχή στο Μόναχο έδιναν εκατομμύρια μάρκα για την αναπαραγωγή πελαργών σε κλούβες.”

Τον ρώτησα αν έχει δημιουργήσει την δική του οικογένεια :

“Όχι, θέλω κι’ άλλην; Εγώ διαθέτω μια διαγαλαξιακή οικογένεια με διαφορετικά είδη! Εξ άλλου εμείς οι άνθρωποι γίναμε πολλοί. Αφήνω λοιπόν την ευθύνη της αναπαραγωγής σε άλλους!”.

Για τα βραβεια Γκίνεςς λέει :

“Εμείς εδώ κατέχουμε το παγκόσμιο ρεκόρ απελευθέρωσης αποθεραπευθέντων όρνεων, και μάλιστα η απελευθέρωση δέκα όρνεων, που θα πραγματοποιήσουμε στο τέλος της επόμενης άνοιξης στην Κρήτη και θα είναι η δεύτερη, θα αποτελέσει επίσης ρεκόρ Γκίνεςς. Για να καταχωρηθεί όμως κάτι στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνεςς πρέπει να διαθέσεις 10.000 λίρες Αγγλίας. Αν είχα εγώ τα χρήματα αυτά θα τα διέθετα εδώ για να κάνω έργα υποδομής και όχι για να μπω στο βιβλίο Γκίνεςς!

Στην Ολλανδία επιδοτούν την ευθανασία των ανάπηρων ζώων για να μην ξοδεύουν χρόνο, χρήμα και εργατικά χέρια! Αυτό είναι λάθος. Εκτός από απάνθρωπο είναι και σπατάλη γονιδιώματος. Γιατί μπορεί τα ανάπηρα ζώα να μη μπορούν να απελευθερωθούν, μπορούν όμως να δώσουν απογόνους ή να υιοθετήσουν άλλα ζώα του είδους τους. Είχαμε ένα μικρόσωμο θηλυκό γεράκι με ένα μάτι, μισό πόδι και μια φτερούγα ανάπηρη. Μέσα σε δύο χρόνια είχε υιοθετήσει 60 μωρά του ίδιου είδους και τα μεγάλωνε σαν να είναι μάνα τους! Γιατί λοιπόν εγώ να κόψω το νήμα της ζωής αυτού του ζώου; Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι πρέπει να λειτουργούμε και σαν άνθρωποι, όχι σαν ρομπότ! Αλλά, όπως συνηθίζω να λέω, ή διαφορά μεταξύ ενός ασθενούς ανθρώπου και ενός άρρωστου ζώου είναι ότι ο άνθρωπος ψηφίζει! Γι’ αυτό στον άρρωστο άνθρωπο δεν κάνουν ευθανασία!”.

Πώς τα βγάζεις πέρα με τις οικονομικές ανάγκες; τον ρωτάω.

“Εμένα μου αρκεί ένας χώρος να κοιμηθώ και ένα πιάτο φαγητό. Είμαι ανασφάλιστος και ξέρω πως δεν πρόκειται να πάρω σύνταξη. Αν φθάσω κάποτε δηλαδή σε ηλικία σύνταξης γιατί έτσι όπως τα έχουν κάνει θα παίρνουν σύνταξη οι εργαζόμενοι στα 100 τους χρόνια! Είμαστε όλοι εθελοντές εδώ. Το κράτος έχει να μας δώσει κάποια οικονομική βοήθεια από το 2003. Καλύπτουμε τις ανάγκες του Κέντρου με μικρές δωρεές και προσφορές κάποιων εταιρειών σε ζωοτροφές.”.

Αυτά και άλλα πολλά μου είπε ο Γιάννης Πουλόπουλος στην εκπληκτική ξενάγηση που μας έκανε στον θαυμαστό κόσμο των άγριων πληγωμένων ζώων που φιλοξενούνται στο Κέντρο Περίθαλψης της Αίγινας.

Αν βρείτε πληγωμένο άγριο ζώο ή πουλί μπορείτε να επικοινωνήσετε με το “Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων” (Ε.Κ.Π.Α.Ζ. – web site : http://www.ekpaz.com/) στα τηλέφωνα : 22970 31338 ή 6979914851 ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση : ekpaz@ekpaz.com

Ευχαριστώ την “Κοινοπραξία Πλοίων Σαρωνικού” για το ταξίδι και τον Γιάννη Πουλόπουλο για τη μοναδική ξενάγηση.

Πηγή: ribandsea.com